Μόνο που μερικές φορές το έργο τελειώνει χωρίς την εκτέλεση του ήρωα και τη δικαίωση της εξουσίας.
7 Iουλίου 2017
9.28: Ο Τάσος μπαίνει στην αίθουσα χωρίς χαμόγελο. Για πρώτη φορά σε ολόκληρη την δίκη. Η πρόεδρος κοιτάει το κοινό ενοχλημένη. ΜΑΤ παντού. Για πρώτη φορά μέσα στην αίθουσα. Ο κόσμος δεν χωράει. Κυριαρχεί μια βασανιστική σιωπή. Η πρόεδρος λέει στον κόσμο πως ότι και αν συμβεί θέλει ησυχία. Σε λίγα λεπτά θα έχουμε μια καταδίκη και σπασμένα κεφάλια σκέφτομαι.
9:32 Η διπλανή μου γελάει και κλαίει. Εμείς κρατιόμαστε. Ο κόσμος τρέχει να αγκαλιάσει τον Θεοφίλου. Οι αστυνομικοί τον τραβούν για τελευταία φορά. Η δικαστής μόλις έβαλε σε σειρά 5 λέξεις που έμελλε να σκορπίσουν την χαρά σε χιλιάδες ανθρώπους: «Ο Τάσος Θεοφίλου κρίνεται αθώος»
Είναι γνωστό πια πως η Δίκη του Κάφκα δεν είναι μονάχα ένα μυθιστόρημα. Για τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι όλο και πιο συχνά το σκοτεινό τους Πραγματικό.
Μόνο που μερικές φορές το έργο τελειώνει χωρίς την εκτέλεση του ήρωα και τη δικαίωση της εξουσίας.
Στην περίπτωσή μας ο ήρωας και ο συγγραφέας είναι το ίδιο πρόσωπο. Λέγεται Τάσος Θεοφίλου και μετά από 5 χρόνια κοιτάζει τον ουρανό ελεύθερος. Μπήκε εκεί μέσα 30 χρονών. Και βγήκε προχθές, έχοντας κλείσει τα 35. Άραγε θα του δώσει κάποιος πίσω αυτά τα 5 χρόνια απ’ τη ζωή του;
Ακόμα και έτσι όμως πρόκειται για μια μεγάλη νίκη. Για τον ίδιο, το κίνημα αλληλεγγύης και για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Άλλωστε είναι σαφές αν δεν υπήρχε αυτό το μεγάλο κίνημα ο Τάσος θα ήταν σήμερα μέσα.
Κάποτε ο Γκαλεάνο είχε γράψει ότι κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο οι φόβοι που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που διαλέγει. Σε αυτήν την δίκη οι εχθροί του κινήματος αλληλεγγύης δεν ήταν αμελητέοι. Τράπεζες, καθεστωτικά ΜΜΕ, αστυνομία και δικαστικό κατεστημένο, βρέθηκαν από την πρώτη μέρα εκεί. Μέσα και έξω από το δικαστήριο για να επιβάλουν τη θέλησή τους.
Είναι κοινό μυστικό ότι το κίνημα στην αρχή σίγησε. Φαινόμενο ενδεικτικό για την (μη) αποτελεσματικότητα κάποιων μορφών πάλης στην ιστορική φάση που διανύουμε. Καθώς ακόμα και στην ιδέα της υποστήριξης, κάποιου φερόμενου ως ατομικού τρομοκράτη, όχι απλά η κοινωνία, αλλά μεγάλο μέρος των ανθρώπων του κινήματος έκανε πίσω. Ειδικά αφού οι Αρχές του φόρτωναν και αφαίρεση ανθρώπινης ζωής.
Όμως, με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Μια πολύπλευρη αυθόρμητη αλληλεγγύη εκδηλώθηκε. Το συγκρότημα Electric Litany του γράφει τραγούδι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί απήγγειλαν τα ποιήματά του. Χρήστες των social media κοινοποιούσαν τις δημοσιεύεις του Θεοφίλου. Κείμενα μνημεία μιας εποχής που αργά ή γρήγορα θα βρουν τη θέση τους δίπλα σε αυτά του Ηλία Πετρόπουλου.
Οι συνήγοροι Παπαδάκης, Παπαρούσου και Φυτράκης, λειτούργησαν υποδειγματικά. Χωρίς αυταπάτες, για τον πολιτικό χαρακτήρα της υπόθεσης. Αφού, οχύρωσαν στην εντέλεια το νομικό σκέλος, έδωσαν μεγάλο βάρος στην αλληλεπίδραση με την δρώσα κοινωνία. Με ιδανική αλληλεπίδραση στο δημόσιο λόγο και στον πολιτικό χώρο, τροφοδοτούσαν διαρκώς αυτό που χτίστηκε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Κ. Παπαδάκη, να δίνει ίση σημασία στη γνώμη της έδρας και του κοινού. Έβγαζε φωτοτυπίες 3 ντοσιέ για να αποδομήσει τις φωτογραφίες από την τράπεζα. Ένα για την έδρα, ένα για τους δημοσιογράφους και ένα για το κοινό.
Από κοντά και όλοι εκείνοι οι μικροί ήρωες της αντιπληροφόρησης παρακολούθησαν και μοιράστηκαν από την πρώτη στιγμή αυτό που συνέβαινε εκεί μέσα.
Ο Τάσος στάθηκε μπροστά στους δικαστές τους με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Για αυτούς. Δε λύγισε. Κατέγραψε με την πένα του όλα εκείνα που συμβαίνουν στο σκάνδαλο που λέγεται σωφρονιστικό και νομικό σύστημα.
Όμως το παιχνίδι κορυφώθηκε στη συνέχεια. Το παραπάνω κλίμα, έσπασε όλα τα ταμπού που υπήρχαν εντός του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και πολλών συλλογικοτήτων του αναρχικού και αυτόνομου χώρου.
Δεκάδες αναρχικές συλλογικότητες επέδειξαν γρήγορα αντανακλαστικά και πολιτική σοβαρότητα διοργανώνοντας εκδηλώσεις και βραδιές ενίσχυσης του Θεοφίλου. Στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά και η επαναστατική Αριστερά συμβάλλοντας στο θετικό κλίμα και ανοίγοντας το θέμα σε πλευρές της κοινωνίας όπου ο αναρχικός χώρος δεν έχει τόσο μεγάλη παρέμβαση. Αυτή η συνάντηση του αυθόρμητου με τη συνειδητή δράση των συλλογικοτήτων ήταν το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα της αθώωσης.
Ο Θεοφίλου αναζωπύρωνε διαρκώς τη φλόγα, είτε με τα αριστουργηματικά του κείμενα, είτε με την παρέμβαση του στο δημόσιο λόγο, όπου δεν δίστασε να υπερβεί τα όρια της αναρχίας, εκμεταλλευόμενος ακόμα και ΜΜΕ που ο χώρος επιλέγει να μην χρησιμοποιεί.
Η οργάνωση των διαδηλώσεων ήταν υποδειγματική, κάτι που μπορούσε να επιτευχθεί μονάχα από οργανωμένες ομάδες ανθρώπων, που παραμέρισαν τις διαφορές τους για να συζητήσουν πως θα δράσουν, χωρίς να τους νοιάζει ποιος είχε δίκιο στην Πρώτη Διεθνή. Οι οργανώσεις κινητοποίησαν τα μέλη τους και τα συμβάντα που έλαβαν χώρα, επηρέασαν πια ένα μέρος ανθρώπων πολύ μεγαλύτερο από τον κύκλο επαφών, του πολιτικού «χώρου» της αναρχίας ή ακόμη και της Αριστεράς.
Μπορεί στις διαδηλώσεις να μην συμμετείχαν παραπάνω από μερικές χιλιάδες άνθρωποι, όμως όλα τα παραπάνω συμβάντα δημιούργησαν ένα κλίμα συμπάθειας ή έστω θετικής ουδετερότητας σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Έτσι που να ισχύει στο ακέραιο αυτό που ανέφεραν οι συνήγοροι προειδοποιώντας την έδρα πως «ένα μέρος της κοινωνίας αναμένεται να χάσει μια για πάντα την εμπιστοσύνη του προς την Δικαιοσύνη αν καταδικάσετε τον Θεοφίλου». Το κίνημα την έκανε πραγματική.
Η ζωή συνεχίζεται. Το ίδιο και η εξουσία…
Αυτή η νίκη είναι σημαντική καταρχήν γιατί ενώ «αλυσσοδέσαν έναν άνθρωπο ‘κει που εβάδιζε», εμείς πήγαμε και του βγάλαμε τις χειροπέδες. Μια ζωή ξαναέγινε ανθρώπινη.
Είναι όμως σημαντικότερη όχι για τη ζωή του Τάσου, αυτή καθεαυτή αλλά για τους επόμενους Θεοφίλου.
Γιατί την επόμενη φορά το αστικό κράτος και τα πιόνια του θα το σκεφτούν δύο φορές προτού στήσουν μια σκευωρία. Επίσης, νομικά και κυρίως πολιτικά δημιουργείται το δεδικασμένο του DNA. Μια ολόκληρη κοινωνία της Χαλκιδικής που δικάζεται τον Οκτώβριο για τη δράση της ενάντια στην εξόρυξη, θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενη που το DNA δεν μπορεί να γίνει τόσο εύκολα πια όργανο στην θέληση της αντιτρομοκρατικής.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Ως γνωστόν η κυριαρχία επιβάλλεται με το μαστίγιο και το καρότο. Τη συναίνεση και την καταστολή.
Όμως όταν το καρότο τελειώνει, όταν τα κοινωνικά συμβόλαια δεν είναι πια εφικτά και ζούμε σε συνθήκες διαρκούς μνημονίου, τότε η ένταση της καταστολής είναι μονόδρομος. Μόνο που αυτή τη φορά, το κατεστημένο βρέθηκε μπροστά σε ένα αδιέξοδο.
Έτσι, τηρουμένων των αναλογιών, η νίκη αυτή είναι εξίσου σημαντική πριν από μερικά χρόνια που το κίνημα επέβαλλε την αθώωση του Αγαπητού για την επίθεση στο γερμανό πρόξενο, παρότι βέβαια ο Θεοφίλου βίωσε πολύ πιο σκληρή καταστολή. Έτσι και τότε όπως και τώρα το (βαθύ) κράτος αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει και να χάσει χρόνο προετοιμάζοντας εκ νέου το κλίμα για επιθετικές κατασταλτικές κινήσεις. Το ίδιο συνέβη και τώρα.
Χαρούμενοι πρέπει να είναι και η Ηριάννα και ο Περικλής, οι οποίοι μετά το κίνημα αλληλεγγύης και την συγκεκριμένη απόφαση, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα δουν άμεσα το φως της ελευθερίας.
Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Είναι ανοιχτό ερώτημα αν η δυναμική που αναπτύχθηκε για τον Θεοφίλου θα μπορέσει να διοχετευτεί σε μια διαρκή υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Διότι αυτά διαρκώς θα αμφισβητούνται. Οι από πάνω δεν έχουν άλλη επιλογή.
Άλλωστε τα παραδείγματα είναι διαρκή. Σύντομα θα δικαστεί το κίνημα των πλειστηριασμών. Πριν από μερικές βδομάδες οι αστυνομικοί κυνηγούσαν αγωνιστές στα σπίτια τους. Τον Οκτώβρη, δικάζονται οι φοιτητές της υπόθεσης «ζαρντινιέρα 2» που τους επιτέθηκε μια ολόκληρη διμοιρία επειδή τους αναγνώρισαν από πορείες.
Η ΒΙΟΜΕ κινδυνεύει, με το κράτος να της κόβει ρεύμα, νερό και να την οδηγεί σε πλειστηριασμούς και ξεπούλημα. Εκατοντάδες κάτοικοι στην Χαλκιδική, εξοντώνονται με διώξεις και δικαστικά έξοδα. Ενώ το φθινόπωρο δικάζονται και αντιφασίστες για τη δράση τους ενάντια στην Χρυσή Αυγή. Φυσικά σε εξέλιξη βρίσκεται και η δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου είναι πια προφανές ότι το (οικονομικό) κατεστημένο αν δεν είχε συναντήσει το τεράστιο αντιφασιστικό κίνημα, θα την είχε ήδη αθωώσει, βάζοντας στη φυλακή μονάχα όσους πατήσαν τη σκανδάλη.
Ο Θεοφίλου είναι ελεύθερος. Στο σκαμνί όμως κάθονται πολλοί νέοι Θεοφίλου. Οι 2 δικαστές που ψήφισαν υπέρ της ενοχής του είναι ακόμα εκεί. Η (Αντι)τρομοκρατική, ακόμα στη θέση της. Τα ΜΜΕ που τον στοχοποίησαν ακόμα κυρίαρχα, έτοιμα να σκίσουν τις σάρκες του επόμενου αγωνιστή. Συνεπώς όπως έγραψε και ο Θεοφίλου, στην πρώτη του δήλωση μετά την απελευθέρωση, αυτός ο αγώνας έχει και επόμενους σταθμούς.
πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου